İki yıllık savaş

Ukrayna: Cephe hattında hayat bir piyango olmaya devam ediyor

Rusya tarafından ele geçirilen Avdiivka kasabasındaki siviller tahliye ediliyor.

(Bild: APA/AFP/National Police of Ukraine/Handout)

Care'in acil yardım görevlisi Sarah Easter bir hafta boyunca Rusya'nın ilhak ettiği Kherson, Zaporizhia ve Donetsk bölgelerinde insanlarla konuştu ve aylardır Rus işgali altında olan bir köyü ziyaret etti. İnsanlar ona iki yıl önceki Rus saldırısından bu yana hayatın deyim yerindeyse "durakladığını" söylediler.

"Yerel halk zaman içinde donmuş gibi hissediyor. Hayat yok, sadece hayatta kalma var" diyor Easter. 3.3 milyon insan şu anda cephe hattının yakınında yaşıyor ve bu nedenle kalıcı bir "istisnai durum" içinde. Kalkınma işbirliği kuruluşu Care de kısa bir süreliğine de olsa savaştan uzaklaşmaları için psikososyal tesislerle yerel halka yardım ediyor.

Yüz gün boyunca Rus işgali altında kalan bir köyde, bir kadın kocasıyla birlikte iki metreye iki metrelik bir mahzende vakit geçirdi. Doğrudan ateş edilmemesi için kapının üzerine "insanlar" kelimesini yazmıştı. Köydeki evlerin yüzde 80'i hasar görmüş, çatıları ya da pencereleri yok. Sadece ara sıra elektrik ve nadiren akan su var. Bu arada sıcaklıklar eksi 20 dereceye kadar düşüyor. Milyonlarca insan kilerlerinde giyinik bir şekilde oturuyor ya da ısınmak için bahçelerde bir aşağı bir yukarı yürüyor - eğer mayınlı değilse. Aksi takdirde evlerinden sadece yiyecek gibi temel ihtiyaçlar için çıkıyorlar. Pazardan geri dönüp dönmeyeceklerini ve döndüklerinde evlerinin hala ayakta olup olmayacağını kimse bilmiyor. Bir kadın Easter'a korkudan sadece sokağa girdiğinde koştuğunu söyledi.

Halk arasında büyük dayanışma
Bu arada halk arasındaki dayanışma da kesintisiz devam ediyor. Easter, herkes adına konuşulamayacağını, ancak pek çok insanın evlerini savunmaya devam etmek istediğini, bu nedenle yerlerinde kaldıklarını ve mahallelerin birlikte yemekler düzenlediğini vurguluyor. Savaş insanları yıpratıyor olsa da Ukrayna'nın ulusal kimlik duygusu güçlü kalmaya devam ediyor. Ancak, Ukrayna'nın diğer bölgelerinde dört milyondan fazla ülke içinde yerinden edilmiş kişi varken, insanları kalmaya iten sadece kendilerini savunma isteği değil. Bazıları kaçamayacak kadar zayıf, çok yaşlı ya da çok yoksul. Ailelerinden bazıları cephe hattının bir tarafında, bazıları ise diğer tarafında, bazen aylarca birbirlerinden haber alamıyorlar, nerede olduklarını bilmiyorlar ve telefonlarını bekliyorlar.

Easter, Rus işgalinden sağ kurtulanların yaşadıklarını anlatırken, Rus tarafında yaralanmanın ölüm cezasıyla eşdeğer olduğunu belirtiyor. Tıbbi bakımın olmaması, insanların sözde küçük yaralanmalardan kan kaybından öldüğü anlamına geliyor. Ukrayna tarafında, bu tür acil durumlar için nerede ve ne zaman yardıma ihtiyaç duyulduğunu bilen mobil ekipler var.

Çocuklar geceleri nöbet tutuyor
Care, sahadaki ulusal yardım çalışanlarına mali ve insani yardım hizmetleri konusunda yardımcı oluyor. Paskalya, savaşın yol açtığı psikolojik travmaya da vurgu yapıyor. Özellikle çocuklar için cepheye yakın bölgelerde artık hiçbir faaliyet yok ve okul - mümkünse - çevrimiçi. Aile üyelerini bir saldırıya karşı uyarmak için geceleri nöbet tutan çocuklardan da bahsediyor. "Önce kız çocuğu nöbet tutuyor, sonra anne nöbeti devralıyor ve gecenin son birkaç saatinde büyükanne pencerede durup patlamaların ne kadar uzakta olduğunu görmek için dinliyor. Gün içinde toplum merkezlerine geliyorlar ve burada birkaç saatliğine yeniden nefes almayı öğreniyorlar."

Sarah Easter şimdi Berlin'e geri döndü. Rakamların ardındaki bireylerin unutulmamasını ve diğer krizlerin, insani yardım için yapılan bağışların Ukrayna'daki insanlar için ne kadar önemli olduğunun dikkatini dağıtmamasını umuyor.